„LALKA” (1889). Książka bardzo wysoko ceniona w Polsce, nie mająca jednak prawie żadnego znaczenia z punktu widzenia literatury europejskiej. To wielowątkowa i panoramiczna powieść, o dość luźnej kompozycji, prezentująca losy bohaterów na szerokim tle obrazu społeczeństwa polskiego II połowy XIX wieku. Akcja rozpoczyna się w 1878 i rozgrywa w ciągu roku, a jej miejscem jest przede wszystkim Warszawa. Utwór ukazując losy „naszych polskich idealistów". Jest jednocześnie zapisem dialogu idei znaczących w owym okresie. Głównym bohaterem jest Wokulski, pochodzący z drobnej szlachty, pozbawiony majątku, który jest zmuszony do utrzymywania się z pracy własnych rąk. Uczestniczy w powstaniu styczniowym, jest zesłany na Syberię, a po powrocie z zesłania żeni się z wdową po właścicielu sklepu Janie Minclu, przejmując po jej śmierci sklep. Po spotkaniu w teatrze Izabeli Łęckiej zauroczony nią postanawia zrobić majątek, by zbliżyć się do pięknej arystokratki. Wzbogaca się w trakcie wojny krymskiej, mimo to arystokracji traktują go jak parweniusza. Wokulski wspomaga rodzinę Łęckich, choć rozczarowany chłodem dziewczyny nie może uwolnić się spod jej uroku. Zrywa z nią dopiero widząc jej flirt z niejakim Starskim. Po nieudanej próbie samobójstwa wycofuje się z interesów, popada w stan apatii i wyjeżdża do Rosji. Ginie po nim wszelki ślad, pojawiają się tylko plotki o samobójstwie. Wokulski nie jest postacią jednolitą. Jest idealistą, społecznikiem i scientystą, ale i burżujem, egotykiem. Ulega namiętnościom, jest marzycielem i jednocześnie potrafi działać. To jednocześnie postać tragiczna, samotny i cierpiący, zmaga się ze światem i z sobą, reprezentuje epokę przejściową, „stracone pokolenie”, jest jednocześnie romantykiem i pozytywistą.

„LALKA” (1889). Książka bardzo wysoko ceniona w Polsce, nie mająca jednak prawie żadnego znaczenia z punktu widzenia literatury europejskiej. To wielowątkowa i panoramiczna powieść, o dość luźnej kompozycji, prezentująca losy bohaterów na szerokim tle obrazu społeczeństwa polskiego II połowy XIX wieku. Akcja rozpoczyna się w 1878 i rozgrywa w ciągu roku, a jej miejscem jest przede wszystkim Warszawa. Utwór ukazując losy „naszych polskich idealistów". Jest jednocześnie zapisem dialogu idei znaczących w owym okresie. Głównym bohaterem jest Wokulski, pochodzący z drobnej szlachty, pozbawiony majątku, który jest zmuszony do utrzymywania się z pracy własnych rąk. Uczestniczy w powstaniu styczniowym, jest zesłany na Syberię, a po powrocie z zesłania żeni się z wdową po właścicielu sklepu Janie Minclu, przejmując po jej śmierci sklep. Po spotkaniu w teatrze Izabeli Łęckiej zauroczony nią postanawia zrobić majątek, by zbliżyć się do pięknej arystokratki. Wzbogaca się w trakcie wojny krymskiej, mimo to arystokracji traktują go jak parweniusza. Wokulski wspomaga rodzinę Łęckich, choć rozczarowany chłodem dziewczyny nie może uwolnić się spod jej uroku. Zrywa z nią dopiero widząc jej flirt z niejakim Starskim. Po nieudanej próbie samobójstwa wycofuje się z interesów, popada w stan apatii i wyjeżdża do Rosji. Ginie po nim wszelki ślad, pojawiają się tylko plotki o samobójstwie. Wokulski nie jest postacią jednolitą. Jest idealistą, społecznikiem i scientystą, ale i burżujem, egotykiem. Ulega namiętnościom, jest marzycielem i jednocześnie potrafi działać. To jednocześnie postać tragiczna, samotny i cierpiący, zmaga się ze światem i z sobą, reprezentuje epokę przejściową, „stracone pokolenie”, jest jednocześnie romantykiem i pozytywistą.